อย่าฝืน อย่ายื้อ อย่ารื้อ อย่าดื้อ

"อย่าฝืน" ถ้าสิ่งที่เราทำอยู่ มันไม่ใช่ตัวเรา


...


พระเจ้าสร้างเราอย่างมีเอกลักษณ์ เป็นเรื่องที่เราต้องหาเอกลักษณ์นั้นให้เจอ


แต่ถ้าเราฝืน เอกลักษณ์นั้นจะถูกกัดกร่อนไปวันต่อวัน


จนท้ายที่สุด เราก็ไม่ได้ "เป็น" ในสิ่งที่พระเจ้าสร้างให้เรา "เป็น"


และเราก็กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ ที่ขาดๆ เกินๆ


ใช้การได้ ไม่เต็มประสิทธิภาพ


ยิ่งฝืน ยิ่งเหนื่อย และนานวันก็จะยิ่งเฉื่อย


และในที่สุดก็จะเปื่อย ... สลายหายไปกับตา


อย่าฝืน ...


***


"อย่ายื้อ" เพราะเสรีภาพ เป็นสิ่งที่มนุษย์ปรารถนา


ถ้าความรัก เป็นเหตุแห่งความผูกพัน


ก็จงให้ความรัก เป็นเครื่องมือที่สร้างความผูกพัน


ไม่มีทาง ที่รูปแบบภายนอกอันสวยงาม แต่ไร้ซึ่งความรัก
จะผูกพันชีวิตใครเข้าด้วยกันได้


และใครที่คาดหวังว่ารูปแบบภายนอก จะกระตุ้นให้เกิดความรัก
ก็จงกรุณาคิดเสียใหม่


นิยามแห่งความรัก อาจเป็นเรื่องที่อธิบายกันได้
(1 คร. 13:4-7)


แต่ต้นเหตุแห่งความรัก เป็นเรื่องที่ต้องสัมผัสด้วยตนเอง
(1 ยน. 4:8)


สัมพันธภาพกับพระเยซู คือคำตอบเดียวในการรู้จักคำว่ารัก


ถ้าไร้ซึ่งความรัก แต่ยังทำเหมือนว่ารัก นั่นคือการยื้อ


ยิ่งยื้อ ก็ยิ่งขาด


หยุดยื้อ และเริ่มใหม่ กับความรักของพระเจ้า


***


"อย่ารื้อ" ถ้าสิ่งที่รื้อ เป็นสิ่งที่ไม่ควรค่าแก่การรื้อฟื้น


บางอย่าง "ดี" ในเวลาของมัน


แต่มันหมดอายุแล้ว ในเวลาปัจจุบัน


รูปแบบ เป็นเรื่องที่สร้างมา ให้เหมาะกับยุคสมัย


แต่เมื่อมันหมดสมัย มันก็ต้องคิดรูปแบบใหม่ๆ


เอาการเสียเวลา ที่จะรื้อเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
ไปรื้อฟื้นเรื่องที่ควรจะรื้อดีกว่าหรือไม่


เราอ่านพระคัมภีร์จริงจังทุกวันหรือไม่


เราดูแลร่างกายของเราดีแค่ไหน


เรามีดีแค่ไหน ถึงจะไปเป็นพระพรกับคนอื่นได้


ยิ่งรื้อ ยิ่งรก


อย่ารื้อ ... ในสิ่ง ที่ไม่ควรรื้อ


***


"อย่าดื้อ" เมื่อรู้ว่ามันผิด


ความจริง ก็คือความจริง และไม่มีใครหนีความจริงได้


ถ้าสิ่งที่ทำมันผิด ต่อให้ตั้งใจดี ทำเท่าไหร่มันก็ผิด


ถ้าผิดแล้วยังดื้อ มันก็จะผิดอีก


การเผชิญหน้ากับความจริง เป็นเรื่องที่เจ็บปวด


"ผู้ใดล้มทับศิลานี้ ผู้นั้นจะต้องแตกหักไป
แต่ศิลานี้จะตกทับผู้ใด ก็จะบดขยี้ผู้นั้นจนแหลกเป็นผุยผง"
(มธ. 21:44)


เจ็บปวด ... เพราะชีวิตมันจะแตกหัก


แต่พระเจ้า จะสร้างชีวิตแตกหักแบบนี้บนศิลาขึ้นใหม่


และพลังแห่งความตาย จะไม่มีชัยเหนือคนเช่นนี้


แต่ถ้าดื้อ ความจริง จะทำให้เรากลายเป็นผุยผง


ยิ่งกว่าเจ็บปวด เพราะมันไม่เหลืออะไรเลย


เหมือนกับการสร้างปราสาททราย ที่รู้ว่ายังไง
น้ำทะเลก็ต้องพัดเข้ามาพังสักวัน


ก็ยังอุตส่าห์จะสร้างมัน เพราะมันสร้างง่าย


ก็ยังอุตส่าห์จะพยายามสร้างแนวป้องกัน ให้น้ำทะเลพัดไปอีกทาง


แต่เมื่อน้ำทะเลหนุนขึ้นสูง ทุกอย่างก็จบกันในพริบตา


ปราสาทหิน สร้างยาก ไม่ทันใจ


แต่สุดท้าย คงทนถาวร


ยิ่งดื้อ ยิ่งพังทลาย


หยุดดื้อ ... เผชิญหน้ากับความจริง


ยอมเจ็บปวด เพื่อชีวิต ที่แข็งแกร่งจากภายใน


ก่อนที่ความจริง จะพังชีวิต ให้กลายเป็นผุยผง


***