เมื่อเป็ดกับหมีมาอยู่ด้วยกัน อะไรๆ ก็ดูแปลกไป
เรอัลไม่เคยตื่นเช้า ตื่นแต่เฉพาะเวลาหิว เพื่อมากิน และก็หลับต่อ
แต่เมื่อเป็ดฝูงใหญ่มาอยู่ที่นี่ เรอัลก็จะสะดุ้งตื่นทุกเช้า
เพราะเป็ดทุกตัวในฝูง จะเริ่มส่งเสียงกันดังไปทั่วริมน้ำ
และเริ่มลงน้ำ ดำผุดดำว่ายหาอาหาร
"โอ๊ยยยย นี่มันอะไกันนนนน" เรอัลบ่นเสียงดังลั่น
"ลูมิ ทำไมเธอกับเพื่อนๆ เธอ ถึงได้เสียงดังวุ่นวายอย่างงี้"
"ขอโทษนะเรอัล แต่ธรรมชาติของพวกเรา ก็เสียงดังอย่างนี้แหละ"
ลูมิตอบตรงๆ
"พวกเป็ดนี่เสียงดังอย่างนี้เหรอ"
"ชีวิตของพวกเธอ จะรู้จักคำว่าสงบบ้างมั๊ย" เรอัลถามด้วยความหงุดหงิด
"เรอัล มันชักจะมากไปแล้วนะ" ลูมิเริ่มโมโห
"แล้วเธอล่ะ ชีวิตของเธอมันมีอะไรดีบ้าง นอกจากกินแล้วนอนไปวันๆ"
"คำว่าสงบของเธอ สำหรับฉัน มันคือความขี้เกียจ"
"นี่เธอเถียงฉันเหรอ" เรอัลโกรธ
"ใครอนุญาตให้เธออยู่ตรงนี้" เรอัลถาม
ลูมิเริ่มน้ำตาซึม และสุดท้ายก็ร้องไห้ดังลั่น
"เฮ้ๆๆๆ อย่าร้องดังอย่างนั้นสิ" เรอัลเริ่มสงสารลูมิ
"ใจร้าย ... ใจร้ายที่สุด" ลูมิสะอึกสะอื้น
"ฉันขอโทษ" เรอัลเริ่มเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป
"มันยังไม่ชินกับเสียงดังเท่าไหร่น่ะ ฉันก็เลยบ่นใส่เธอ แต่ฉันจะปรับตัวนะ"
"ไม่เป็นไร ... ฮือๆๆๆ ฉันจะพยายามไม่รบกวนเธอแล้วกัน"
ลูมิพยายามจะข่มน้ำตาไว้
เรอัลเข้ามาใกล้ลูมิ ... และก็ทำสิ่งที่ไม่คาดฝัน
เขากอดลูมิไว้ เท่าที่โคอาล่าตัวหนึ่ง จะกอดเป็ดได้
(จินตนาการดูเองล่ะกัน 555)
"เรอัล ... นี่เธอ ..." ลูมิอึ้ง
"ลองดู" เรอัลเ่อยขึ้นมา
"ขอให้ฉันได้รู้จักความสุขของเธอ และเธอรู้จักความสุขของฉันนะ"
"มันอาจจะดีกับชีวิตฉันก็ได้ ที่จะได้รู้จักอะไรใหม่ๆ ผ่านตัวเธอ"
"เรอัล .... " ลูมิเริ่มเสียงอ่อนลง
"ถ้าเธอตั้งใจอย่างนั้น ฉันก็ตกลง"
"เราลองเรียนรู้กันนะ"
นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของความรักหรือเปล่าเนี่ย?
ติดตามกันต่อไป
เรอัลไม่เคยตื่นเช้า ตื่นแต่เฉพาะเวลาหิว เพื่อมากิน และก็หลับต่อ
แต่เมื่อเป็ดฝูงใหญ่มาอยู่ที่นี่ เรอัลก็จะสะดุ้งตื่นทุกเช้า
เพราะเป็ดทุกตัวในฝูง จะเริ่มส่งเสียงกันดังไปทั่วริมน้ำ
และเริ่มลงน้ำ ดำผุดดำว่ายหาอาหาร
"โอ๊ยยยย นี่มันอะไกันนนนน" เรอัลบ่นเสียงดังลั่น
"ลูมิ ทำไมเธอกับเพื่อนๆ เธอ ถึงได้เสียงดังวุ่นวายอย่างงี้"
"ขอโทษนะเรอัล แต่ธรรมชาติของพวกเรา ก็เสียงดังอย่างนี้แหละ"
ลูมิตอบตรงๆ
"พวกเป็ดนี่เสียงดังอย่างนี้เหรอ"
"ชีวิตของพวกเธอ จะรู้จักคำว่าสงบบ้างมั๊ย" เรอัลถามด้วยความหงุดหงิด
"เรอัล มันชักจะมากไปแล้วนะ" ลูมิเริ่มโมโห
"แล้วเธอล่ะ ชีวิตของเธอมันมีอะไรดีบ้าง นอกจากกินแล้วนอนไปวันๆ"
"คำว่าสงบของเธอ สำหรับฉัน มันคือความขี้เกียจ"
"นี่เธอเถียงฉันเหรอ" เรอัลโกรธ
"ใครอนุญาตให้เธออยู่ตรงนี้" เรอัลถาม
ลูมิเริ่มน้ำตาซึม และสุดท้ายก็ร้องไห้ดังลั่น
"เฮ้ๆๆๆ อย่าร้องดังอย่างนั้นสิ" เรอัลเริ่มสงสารลูมิ
"ใจร้าย ... ใจร้ายที่สุด" ลูมิสะอึกสะอื้น
"ฉันขอโทษ" เรอัลเริ่มเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป
"มันยังไม่ชินกับเสียงดังเท่าไหร่น่ะ ฉันก็เลยบ่นใส่เธอ แต่ฉันจะปรับตัวนะ"
"ไม่เป็นไร ... ฮือๆๆๆ ฉันจะพยายามไม่รบกวนเธอแล้วกัน"
ลูมิพยายามจะข่มน้ำตาไว้
เรอัลเข้ามาใกล้ลูมิ ... และก็ทำสิ่งที่ไม่คาดฝัน
เขากอดลูมิไว้ เท่าที่โคอาล่าตัวหนึ่ง จะกอดเป็ดได้
(จินตนาการดูเองล่ะกัน 555)
"เรอัล ... นี่เธอ ..." ลูมิอึ้ง
"ลองดู" เรอัลเ่อยขึ้นมา
"ขอให้ฉันได้รู้จักความสุขของเธอ และเธอรู้จักความสุขของฉันนะ"
"มันอาจจะดีกับชีวิตฉันก็ได้ ที่จะได้รู้จักอะไรใหม่ๆ ผ่านตัวเธอ"
"เรอัล .... " ลูมิเริ่มเสียงอ่อนลง
"ถ้าเธอตั้งใจอย่างนั้น ฉันก็ตกลง"
"เราลองเรียนรู้กันนะ"
นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของความรักหรือเปล่าเนี่ย?
ติดตามกันต่อไป
