"เรามีเรื่องต้องคุยกับเธอนะ ลูมิ" เพื่อนๆ เป็ดทั้งหลาย
หาโอกาสเหมาะในการมาคุยกับลูมิ
"เธอเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมื่อเธอไปสนิทกับเจ้าโคอาล่านั่น"
"ชั้นเปลี่ยนไปยังไงเหรอ ชั้นก็ยังเป็นเป็ดเหมือนเดิมนี่" ลูมิตอบ
"เธอตื่นสายขึ้น"
"เธอมัวแต่ไปดูดาวตอนกลางคืน"
"แต่ ... นี่ ... ดาวตอนกลางคืนสวยออก ทำไมพวกเธอ
ไม่คิดจะมาดูกันกับเราบ้างล่ะ" ลูมิชักชวน
"เธอพูดว่า 'กับเรา' งั้นเหรอ" เป็ดตัวหนึ่งในฝูงเอ่ยขึ้นมา
ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"ใช่สิ ....... เธอคบกับโคอาล่า จนลืมไปแล้วว่า
เป็ดอย่างเรา เป็นเพื่อนเธอ"
"ไม่ใช่นะ ... ชั้นก็แค่อยากจะบอกว่าดาวกลางคืนมันสวยดี"
ลูมิพยายามอธิบาย
"เราเป็นห่วงเธอนะ ลูมิ"
"โคอาล่าขี้เกียจอย่างนั้น ทำให้ชีวิตเธอแย่ลง"
"มันทำให้เธอไม่เหลือความเป็นเป็ด อย่างที่พวกเรา
เคยภูมิใจในตัวเธอ"
"อย่าลืมสิ ว่าท่านหัวหน้าฝูงของเรา เคยยกย่องเธอ
ว่าเป็นเป็ดแบบอย่างชั้นเลิศ"
"แต่วันนี้ เธอกำลังเสียความเป็นเป็ดแบบอย่าง
เพราะไอ้เจ้าโคอาล่านั่น"
"เรอัลเค้าไม่ดียังไงเหรอ ทำไมพวกเธอเอาแต่ว่าเค้า"
ลูมิเริ่มร้องไห้
"ใช่ ... เค้าเคยขี้เกียจมากๆ แต่วันนี้เค้าก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ"
"เค้ามีชีวิตที่น่าสงสารจะตาย ที่ต้องเหงาอย่างนั้น
เพราะเชื่อฟัง ในสิ่งที่พ่อของเค้าสั่งไว้
ว่าให้รอสิ่งดี อยู่ที่นี่"
"เค้าอาจจะดูทึ่มๆ งี่เง่า อย่างที่พวกเธอพูด แต่รู้มั๊ย
เค้ารู้หมดเลยนะ ว่าเมื่อไหร่ดาวดวงไหนขึ้น
แล้วมันจะมีผล ต่อเรื่องน้ำขึ้น น้ำลง"
"ดูเหมือนเค้าจะไม่กินอะไร นอกจากยูคาลิปตัส ซึ่งฉันก็ไม่เคยกิน
มาก่อน แต่พอลองกินอย่างเค้ากิน
ชั้นก็เพิ่งรู้ว่า มันเป็นยาระบายชั้นดีเลย"
"ดูเหมือนเธอจะปกป้องโคอาล่านั่นมากเลยนะ"
เป็ดอีกตัวพูดแทรกขึ้นมา
"ยังไง เป็ดก็คือเป็ด"
"เธอไม่เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างเป็ด
สักวันเธอจะเสียใจ"
"เราพูดกับเธอไม่รู้เรื่องแล้ว ลูมิ
กลับไปคิดเองเถอะนะ"
เหตุการณ์วันนี้ทำให้ลูมิเสียใจมาก
และแน่นอน จะมีใครที่รับฟังลูมิได้ดีกว่าเรอัล ในเวลานี้
"ใจเย็นๆ ลูมิ เพื่อนๆ เธอคงห่วงเธอจริงๆแหละ"
เรอัลพยายามปลอบใจลูมิ
"หึ! ห่วงเหรอ ... ห่วงแล้วทำไมต้องว่าเธอ
อย่างไม่เป็นธรรมด้วยล่ะ" ลูมิสะอึกสะอื้น
"เป็ดอย่างพวกเรา มักจะทนเห็นอะไรแปลกๆ ไม่เป็นไปตาม
สิ่งที่ถูกสอนกันมาไม่ค่อยได้หรอก"
"ชั้นเอง ก็เคยเป็นอย่างนั้น"
"แต่วันหนึ่ง ชั้นเคยพลัดหลงกับฝูง แล้วไปขึ้น
ฝั่งที่หนึ่ง"
"ชั้นพบกับครอบครัวหมูครอบครัวหนึ่ง"
"พวกเค้าใจดีกับฉันมาก ที่คอยดูแล
ทำแผลให้ หาอาหารให้กิน"
"แต่น่าเสียดายที่พอฝูงตามหาฉันเจอ แทนที่
จะขอบคุณครอบครัวหมูนั้น กลับแสดงอาการรังเกียจใส่พวกเค้า"
"ชั้นเสียใจมาก ที่เป็ดอย่างพวกเรา มีความคิด
คับแคบอย่างนี้" ลูมิยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
"ชั้นขอโทษเธอนะเรอัล แทนเพื่อนๆ ชั้น ที่ดูถูกเธอ"
"ที่เพื่อนๆ เธอดูฉันเป็นอย่างนั้น ก็ดูถูกแล้วล่ะ"
เรอัลตอบ
"เธอรับได้เหรอ เธอยอมถูกดูถูกได้ยังไง" ลูมิถาม
"เอ้า ... ก็เพื่อนๆ เธอไม่ได้ดูผิดสักหน่อย
ก็ฉันมันเป็นโคอาล่าขี้เกียจๆ อย่างที่
เพื่อนๆ เธอบอกจริงๆ นี่"
"เล่นมุขใช่มั๊ย" ลูมิถาม (เคืองเล็กน้อย -_-" อุๆๆ)
"น่า ... อารมณ์ดีขึ้นหน่อยน่า ... นะๆๆๆๆ" เรอัลพยายามหยอก
ลูมิ ให้อารมณ์ดีขึ้น
ลูมิแอบขำในใจ "ดีจัง ... หมีเล่นมุขเป็นด้วย ฮิๆๆๆ"
แต่เมื่อกลับไปดูทางฝั่งเพื่อนลูมิ
เหตุการณ์ชักไม่ค่อยจะดี
"เราจะทำยังไงดีกับยัยลูมิ"
"นั่นสิ"
"นี่" เป็ดท่าทางฉลาดตัวหนึ่งพูดขึ้นมา
"ที่เราต้องหลงทางกับฝูงใหญ่ ก็ไม่ใช่เพราะ
ยัยลูมิหรอกหรือ"
"ตั้งแต่วันที่พวกเราเอาตัวลูมิออกมาจาก
ครอบครัวหมูสกปรกนั่นน่ะ ยัยลูมิ
ก็เริ่มคิดแตกแถวกับพวกเรามากขึ้นเรื่อยๆ จริงหรือเปล่า"
"แล้วดูสิ คราวนี้ก็ ... เห็นกันชัดๆ ว่าแตกแถวอีกแล้ว"
"เดือดร้อนตัวเดียวไม่พอ พาพวกเราเดือดร้อนอีก"
"แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ" เป็ดขี้อายตัวหนึ่ง ค่อยๆ แทรกขึ้นมา
"ง่ายๆ" เป็ดตัวเดิมตอบ
"ให้ตัวที่แตกแถว ... แตกแถวไปตัวเดียว"
ติดตามตอนต่อไปคร้าบบบ
หาโอกาสเหมาะในการมาคุยกับลูมิ
"เธอเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมื่อเธอไปสนิทกับเจ้าโคอาล่านั่น"
"ชั้นเปลี่ยนไปยังไงเหรอ ชั้นก็ยังเป็นเป็ดเหมือนเดิมนี่" ลูมิตอบ
"เธอตื่นสายขึ้น"
"เธอมัวแต่ไปดูดาวตอนกลางคืน"
"แต่ ... นี่ ... ดาวตอนกลางคืนสวยออก ทำไมพวกเธอ
ไม่คิดจะมาดูกันกับเราบ้างล่ะ" ลูมิชักชวน
"เธอพูดว่า 'กับเรา' งั้นเหรอ" เป็ดตัวหนึ่งในฝูงเอ่ยขึ้นมา
ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"ใช่สิ ....... เธอคบกับโคอาล่า จนลืมไปแล้วว่า
เป็ดอย่างเรา เป็นเพื่อนเธอ"
"ไม่ใช่นะ ... ชั้นก็แค่อยากจะบอกว่าดาวกลางคืนมันสวยดี"
ลูมิพยายามอธิบาย
"เราเป็นห่วงเธอนะ ลูมิ"
"โคอาล่าขี้เกียจอย่างนั้น ทำให้ชีวิตเธอแย่ลง"
"มันทำให้เธอไม่เหลือความเป็นเป็ด อย่างที่พวกเรา
เคยภูมิใจในตัวเธอ"
"อย่าลืมสิ ว่าท่านหัวหน้าฝูงของเรา เคยยกย่องเธอ
ว่าเป็นเป็ดแบบอย่างชั้นเลิศ"
"แต่วันนี้ เธอกำลังเสียความเป็นเป็ดแบบอย่าง
เพราะไอ้เจ้าโคอาล่านั่น"
"เรอัลเค้าไม่ดียังไงเหรอ ทำไมพวกเธอเอาแต่ว่าเค้า"
ลูมิเริ่มร้องไห้
"ใช่ ... เค้าเคยขี้เกียจมากๆ แต่วันนี้เค้าก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ"
"เค้ามีชีวิตที่น่าสงสารจะตาย ที่ต้องเหงาอย่างนั้น
เพราะเชื่อฟัง ในสิ่งที่พ่อของเค้าสั่งไว้
ว่าให้รอสิ่งดี อยู่ที่นี่"
"เค้าอาจจะดูทึ่มๆ งี่เง่า อย่างที่พวกเธอพูด แต่รู้มั๊ย
เค้ารู้หมดเลยนะ ว่าเมื่อไหร่ดาวดวงไหนขึ้น
แล้วมันจะมีผล ต่อเรื่องน้ำขึ้น น้ำลง"
"ดูเหมือนเค้าจะไม่กินอะไร นอกจากยูคาลิปตัส ซึ่งฉันก็ไม่เคยกิน
มาก่อน แต่พอลองกินอย่างเค้ากิน
ชั้นก็เพิ่งรู้ว่า มันเป็นยาระบายชั้นดีเลย"
"ดูเหมือนเธอจะปกป้องโคอาล่านั่นมากเลยนะ"
เป็ดอีกตัวพูดแทรกขึ้นมา
"ยังไง เป็ดก็คือเป็ด"
"เธอไม่เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างเป็ด
สักวันเธอจะเสียใจ"
"เราพูดกับเธอไม่รู้เรื่องแล้ว ลูมิ
กลับไปคิดเองเถอะนะ"
เหตุการณ์วันนี้ทำให้ลูมิเสียใจมาก
และแน่นอน จะมีใครที่รับฟังลูมิได้ดีกว่าเรอัล ในเวลานี้
"ใจเย็นๆ ลูมิ เพื่อนๆ เธอคงห่วงเธอจริงๆแหละ"
เรอัลพยายามปลอบใจลูมิ
"หึ! ห่วงเหรอ ... ห่วงแล้วทำไมต้องว่าเธอ
อย่างไม่เป็นธรรมด้วยล่ะ" ลูมิสะอึกสะอื้น
"เป็ดอย่างพวกเรา มักจะทนเห็นอะไรแปลกๆ ไม่เป็นไปตาม
สิ่งที่ถูกสอนกันมาไม่ค่อยได้หรอก"
"ชั้นเอง ก็เคยเป็นอย่างนั้น"
"แต่วันหนึ่ง ชั้นเคยพลัดหลงกับฝูง แล้วไปขึ้น
ฝั่งที่หนึ่ง"
"ชั้นพบกับครอบครัวหมูครอบครัวหนึ่ง"
"พวกเค้าใจดีกับฉันมาก ที่คอยดูแล
ทำแผลให้ หาอาหารให้กิน"
"แต่น่าเสียดายที่พอฝูงตามหาฉันเจอ แทนที่
จะขอบคุณครอบครัวหมูนั้น กลับแสดงอาการรังเกียจใส่พวกเค้า"
"ชั้นเสียใจมาก ที่เป็ดอย่างพวกเรา มีความคิด
คับแคบอย่างนี้" ลูมิยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
"ชั้นขอโทษเธอนะเรอัล แทนเพื่อนๆ ชั้น ที่ดูถูกเธอ"
"ที่เพื่อนๆ เธอดูฉันเป็นอย่างนั้น ก็ดูถูกแล้วล่ะ"
เรอัลตอบ
"เธอรับได้เหรอ เธอยอมถูกดูถูกได้ยังไง" ลูมิถาม
"เอ้า ... ก็เพื่อนๆ เธอไม่ได้ดูผิดสักหน่อย
ก็ฉันมันเป็นโคอาล่าขี้เกียจๆ อย่างที่
เพื่อนๆ เธอบอกจริงๆ นี่"
"เล่นมุขใช่มั๊ย" ลูมิถาม (เคืองเล็กน้อย -_-" อุๆๆ)
"น่า ... อารมณ์ดีขึ้นหน่อยน่า ... นะๆๆๆๆ" เรอัลพยายามหยอก
ลูมิ ให้อารมณ์ดีขึ้น
ลูมิแอบขำในใจ "ดีจัง ... หมีเล่นมุขเป็นด้วย ฮิๆๆๆ"
แต่เมื่อกลับไปดูทางฝั่งเพื่อนลูมิ
เหตุการณ์ชักไม่ค่อยจะดี
"เราจะทำยังไงดีกับยัยลูมิ"
"นั่นสิ"
"นี่" เป็ดท่าทางฉลาดตัวหนึ่งพูดขึ้นมา
"ที่เราต้องหลงทางกับฝูงใหญ่ ก็ไม่ใช่เพราะ
ยัยลูมิหรอกหรือ"
"ตั้งแต่วันที่พวกเราเอาตัวลูมิออกมาจาก
ครอบครัวหมูสกปรกนั่นน่ะ ยัยลูมิ
ก็เริ่มคิดแตกแถวกับพวกเรามากขึ้นเรื่อยๆ จริงหรือเปล่า"
"แล้วดูสิ คราวนี้ก็ ... เห็นกันชัดๆ ว่าแตกแถวอีกแล้ว"
"เดือดร้อนตัวเดียวไม่พอ พาพวกเราเดือดร้อนอีก"
"แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ" เป็ดขี้อายตัวหนึ่ง ค่อยๆ แทรกขึ้นมา
"ง่ายๆ" เป็ดตัวเดิมตอบ
"ให้ตัวที่แตกแถว ... แตกแถวไปตัวเดียว"
ติดตามตอนต่อไปคร้าบบบ
