เช้าวันต่อมา ที่ริมน้ำ ถิ่นสงบ
เอ๊ะ ... ทำไมดูสงบกว่าทุกวันน้า ...
....
เงียบไปหน่อยรึเปล่าเนี่ย
....
ลูมิ พยายามลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย เนื่องจากเมื่อคืน เธอกับเรอัล
เห็นฝนดาวตกชุดใหญ่ ผ่านมา
(มาย้อนเรื่องของเมื่อคืนหน่อยดีกว่า)
"นี่ๆๆๆๆ ลูมิ เธอดูสิ มาชุดใหญ่เลย" เรอัล พยายามปลุกลูมิ ที่ง่วงแล้ว
ง่วงอีกเสียให้ได้ เพราะกว่าฝนดาวตกจะมา ก็ดึกมากอยู่
"หาวววว ... ไหนๆๆ" ลูมิพยายามลืมตาดู
"ไปหมดแล้ว เหอะๆๆๆ" เรอัลตอบ
"โห ... อะไรอ่ะ ... ทำไมไม่รีบปลุกชั้นล่ะ ... " ลูมิออกอาการงอนอย่างแรง
"ก็พยายามปลุกแล้วไง ... แต่เธอง่วงมากน่ะ" เรอัลแก้ตัว
"หึ! ... เป็ดงอนหมีแล้ว ... หึ ..."
โวยวายได้อยู่พักเดียว ลูมิก็หลับไป เพราะธรรมชาติของเป็ด หลับไว หุๆๆๆ
กลับมาตอนเช้านี้
ลูมิลุกขึ้น เดินไปแถวๆ ริมน้ำ คิดไป ... สงสัยในใจว่า ทำไมมันเงียบ
ผิดปกติ
"เอ ... ปกติมันต้องมีเสียงนี่" ลูมิพึมพัม
"แต่นี่ไม่มีเสียง อะไรหายไปนะ"
"เป็ด!"
ลูมินึกขึ้นมาได้
"ฝูงของฉันหายไปไหน ... !"
ลูมิวิ่งดูรอบๆ บริเวณริมน้ำ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
"ไม่จริง!!!!!!!"
***
"เพื่อนๆ เธอหายตัวกันไปหมดเลยเหรอ" เรอัลถามลูมิ
"ฮือๆๆๆๆ พวกเค้าทิ้งชั้น พวกเค้าทิ้งชั้น" ลูมิร้องไห้ แบบไม่ต้องบรรยายแล้ว
ว่าหนักขนาดไหน
"อืม ..." เรอัล ก็ไร้คำพูด ที่จะปลอบใจลูมิ ในเวลาแบบนี้
"ฮือๆๆๆๆๆ" ลูมิก็ยิ่งร้องไห้หนัก ... หนักขึ้น
-_-" -_-" -_-"
"ลูมิ .... ฉันรู้แล้วว่าจะช่วยเธอยังไง" เรอัล อยู่ดีๆ ... ก็นึกอะไรขึ้นมาได้
"ไม่เป็นไรหรอก ... ฮือๆๆๆ ... ชั้นรู้ว่าเธอหวังดี อยากให้ชั้นหยุดร้องไห้
ขอให้ชั้นร้องไปเรื่อยๆ ก่อนนะ เดี๋ยวมันก็หยุดเองล่ะ ... ฮือๆๆๆ" ลูมิตอบเรอัล
"ช่วยได้จริงๆ ไม่ได้โม้นะ" เรอัลยืนยัน
"คืออย่างงี้ ... พ่อฉันน่ะ เคยบอกว่า ที่ภูเขาใหญ่ ทางทิศเหนือ
เป็นที่อยู่ของท่านผู้ดูแลผืนภิภพนี้"
"พ่อบอกว่า วันหนึ่ง ถ้ามีปัญหาอะไร ที่เกินกำลังจะแก้ไขได้
ให้ไปหาท่าน ที่ภูเขา"
"มันอาจจะอยู่ไกลหน่อยนะ แต่ฉันจะลองไปหาท่าน เพื่อให้ท่าน
ช่วยเรื่องของเธอ"
"เธอจะไปตามลำพังเหรอ" ลูมิถาม
"รอฉันอยู่ที่นี่ ... ที่นี่ปลอดภัย อาจจะเหงาซักหน่อย
แต่ฉันจะรีบกลับมา ฉันสัญญา" เรอัลสัญญากับลูมิ
"ให้ชั้นไปด้วย" ลูมิพูดขึ้นมา
"มันไกลนะ ... แถมไม่รู้ว่าจะมีอันตรายอะไรมากหรือเปล่า ลูมิ ...
เธอเชื่อฉันนะ ฉันอยู่ที่นี่ลำพังมานาน ไม่เคยมีอันตรายอะไรเลย
มันเป็นที่ๆ เธออยู่ได้อย่างปลอดภัยแน่ๆ ที่เหลือ ให้ฉันจัดการเองเถอะนะ"
"ไม่ๆๆๆๆๆ เรอัล ... ชั้นไม่อยากให้เธอต้องเสี่ยงอันตราย
โดยที่ชั้นกลับอยู่เฉยๆ แบบนี้" ลูมิปฎิเสธเสียงแข็ง
"และที่สำคัญ ... ฉันทนไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย"
"อืม .... ลูมิ เธอ ..."
และแล้ว ลูมิก็ทำสิ่งที่เรอัลไม่คาดฝัน
เธอหอมแก้มเรอัล แบบที่เป็ดตัวหนึ่งจะหอมแก้มหมีได้
"ให้ชั้นไปกับเธอนะ ... เรอัล ... ที่ชั้นรัก"
"ลูมิ ..." เรอัลอึ้ง ... กับความรักของลูมิ ที่พร้อมจะเผชิญปัญหา
ร่วมกับเขา
"อ่ะ .... ไปก็ไป เราไปด้วยกัน"
ติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ
เอ๊ะ ... ทำไมดูสงบกว่าทุกวันน้า ...
....
เงียบไปหน่อยรึเปล่าเนี่ย
....
ลูมิ พยายามลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย เนื่องจากเมื่อคืน เธอกับเรอัล
เห็นฝนดาวตกชุดใหญ่ ผ่านมา
(มาย้อนเรื่องของเมื่อคืนหน่อยดีกว่า)
"นี่ๆๆๆๆ ลูมิ เธอดูสิ มาชุดใหญ่เลย" เรอัล พยายามปลุกลูมิ ที่ง่วงแล้ว
ง่วงอีกเสียให้ได้ เพราะกว่าฝนดาวตกจะมา ก็ดึกมากอยู่
"หาวววว ... ไหนๆๆ" ลูมิพยายามลืมตาดู
"ไปหมดแล้ว เหอะๆๆๆ" เรอัลตอบ
"โห ... อะไรอ่ะ ... ทำไมไม่รีบปลุกชั้นล่ะ ... " ลูมิออกอาการงอนอย่างแรง
"ก็พยายามปลุกแล้วไง ... แต่เธอง่วงมากน่ะ" เรอัลแก้ตัว
"หึ! ... เป็ดงอนหมีแล้ว ... หึ ..."
โวยวายได้อยู่พักเดียว ลูมิก็หลับไป เพราะธรรมชาติของเป็ด หลับไว หุๆๆๆ
กลับมาตอนเช้านี้
ลูมิลุกขึ้น เดินไปแถวๆ ริมน้ำ คิดไป ... สงสัยในใจว่า ทำไมมันเงียบ
ผิดปกติ
"เอ ... ปกติมันต้องมีเสียงนี่" ลูมิพึมพัม
"แต่นี่ไม่มีเสียง อะไรหายไปนะ"
"เป็ด!"
ลูมินึกขึ้นมาได้
"ฝูงของฉันหายไปไหน ... !"
ลูมิวิ่งดูรอบๆ บริเวณริมน้ำ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
"ไม่จริง!!!!!!!"
***
"เพื่อนๆ เธอหายตัวกันไปหมดเลยเหรอ" เรอัลถามลูมิ
"ฮือๆๆๆๆ พวกเค้าทิ้งชั้น พวกเค้าทิ้งชั้น" ลูมิร้องไห้ แบบไม่ต้องบรรยายแล้ว
ว่าหนักขนาดไหน
"อืม ..." เรอัล ก็ไร้คำพูด ที่จะปลอบใจลูมิ ในเวลาแบบนี้
"ฮือๆๆๆๆๆ" ลูมิก็ยิ่งร้องไห้หนัก ... หนักขึ้น
-_-" -_-" -_-"
"ลูมิ .... ฉันรู้แล้วว่าจะช่วยเธอยังไง" เรอัล อยู่ดีๆ ... ก็นึกอะไรขึ้นมาได้
"ไม่เป็นไรหรอก ... ฮือๆๆๆ ... ชั้นรู้ว่าเธอหวังดี อยากให้ชั้นหยุดร้องไห้
ขอให้ชั้นร้องไปเรื่อยๆ ก่อนนะ เดี๋ยวมันก็หยุดเองล่ะ ... ฮือๆๆๆ" ลูมิตอบเรอัล
"ช่วยได้จริงๆ ไม่ได้โม้นะ" เรอัลยืนยัน
"คืออย่างงี้ ... พ่อฉันน่ะ เคยบอกว่า ที่ภูเขาใหญ่ ทางทิศเหนือ
เป็นที่อยู่ของท่านผู้ดูแลผืนภิภพนี้"
"พ่อบอกว่า วันหนึ่ง ถ้ามีปัญหาอะไร ที่เกินกำลังจะแก้ไขได้
ให้ไปหาท่าน ที่ภูเขา"
"มันอาจจะอยู่ไกลหน่อยนะ แต่ฉันจะลองไปหาท่าน เพื่อให้ท่าน
ช่วยเรื่องของเธอ"
"เธอจะไปตามลำพังเหรอ" ลูมิถาม
"รอฉันอยู่ที่นี่ ... ที่นี่ปลอดภัย อาจจะเหงาซักหน่อย
แต่ฉันจะรีบกลับมา ฉันสัญญา" เรอัลสัญญากับลูมิ
"ให้ชั้นไปด้วย" ลูมิพูดขึ้นมา
"มันไกลนะ ... แถมไม่รู้ว่าจะมีอันตรายอะไรมากหรือเปล่า ลูมิ ...
เธอเชื่อฉันนะ ฉันอยู่ที่นี่ลำพังมานาน ไม่เคยมีอันตรายอะไรเลย
มันเป็นที่ๆ เธออยู่ได้อย่างปลอดภัยแน่ๆ ที่เหลือ ให้ฉันจัดการเองเถอะนะ"
"ไม่ๆๆๆๆๆ เรอัล ... ชั้นไม่อยากให้เธอต้องเสี่ยงอันตราย
โดยที่ชั้นกลับอยู่เฉยๆ แบบนี้" ลูมิปฎิเสธเสียงแข็ง
"และที่สำคัญ ... ฉันทนไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย"
"อืม .... ลูมิ เธอ ..."
และแล้ว ลูมิก็ทำสิ่งที่เรอัลไม่คาดฝัน
เธอหอมแก้มเรอัล แบบที่เป็ดตัวหนึ่งจะหอมแก้มหมีได้
"ให้ชั้นไปกับเธอนะ ... เรอัล ... ที่ชั้นรัก"
"ลูมิ ..." เรอัลอึ้ง ... กับความรักของลูมิ ที่พร้อมจะเผชิญปัญหา
ร่วมกับเขา
"อ่ะ .... ไปก็ไป เราไปด้วยกัน"
ติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น