"อ้าว ... เป็ดกับหมีสองตัวนี้จะไปไหนกันเหรอ" ชายชราคนหนึ่งถามเรอัลกับลูมิ ที่กำลังเดินมาเป็นคู่ ด้วยท่าทางที่เอาจริงเอาจัง
"อ๋อ ... เราจะไปหาท่านเจ้าพิภพ ที่ภูเขาใหญ่นั่นไงครับ" เรอัลตอบ
"อืม ... ไปกันดีๆ นะ" ชายชราตอบ
เรอัลกับลูมิเดินผ่านชายชราคนนั้นไป และก็เริ่มสงสัยขึ้นมาในใจ
"เรอัล ... แปลกมั๊ย ที่คุณตาใจดีคนนั้น เขาคุยกับเราได้น่ะ" ลูมิถาม
"เออ .... ใช่!" เรอัลสะดุดคิดขึ้นมาได้
ทั้งสอง รีบหันหลังกลับไปหาชายชราคนเดิมทันที
"คุณๆๆๆ ตา ... ทำๆๆๆๆ ไม คุณตาคุยภาษาสัตว์กับพวกเราได้ล่ะครับ" เรอัลถาม ด้วยความสงสัย
"เรื่องมันยาวนะ ... หมีกับเป็ดเอ๋ย ... จะฟังตาเล่าหน่อยมั๊ยล่ะ" ชายชราใจดีตอบเรอัลกับลูมิ
"ได้ครับ/ค่ะ" เรอัลกับลูมิพร้อมใจกันตอบ
"ตาน่ะ ... เคยขอพรจากท่านเจ้าพิภพ ... ว่าอยากพูดคุยกับสัตว์ได้ จะได้ดูแลฝูงแพะแกะได้ด้วยความเข้าใจ"
"กว่าจะขึ้นไปหาท่านได้เนี่ยนะ ... โอย ... ลำบากน่าดู คิดแล้วก็ประหลาดใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมตอนตาหนุ่มๆ ตาถึงทำไปได้"
"งั้นคุณตาก็รู้สิค่ะ ... ว่าจะต้องเดินทางยังไง ... คุณตาบอกพวกเราหน่อยนะคะ" ลูมิอ้อนวอนชายชรา
"อืม ... มันนานมาแล้วน่ะสิ ... ตาว่าตาก็ลืมๆ ไปเยอะแล้วล่ะ" ชายชราตอบกลับมา
"แต่สิ่งสำคัญ ... ตาอยากจะบอกพวกเจ้าว่า หนทางที่ไกลแบบนี้ มีเพียงศรัทธา อาศา และเสน่หา เท่านั้น ที่จะช่วยพวกเจ้าได้"
"ศรัทธา อาศา เสน่หา ... มันคืออะไรเหรอครับคุณตา ... เกิดมาก็พึ่งจะเคยได้ยิน" เรอัลถามด้วยสงสัยสุดๆ
"เดี๋ยวพวกเจ้าก็รู้ ระหว่างเดินทางไปน่ะแหละ ... มา มา มา ... เดินกันมาท่าทางจะไกล ... มาพักพ่อนที่บ้านตาก่อนเถอะนะ มีต้นไม้ใหญ่ๆ ให้พวกเจ้านอนได้เต็มไปหมดเลย ... ดูสิ นี่ก็เย็นแล้วนะ อยู่กับตาที่นี่สักคืนหนึ่ง พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อนะ ... หมีกับเป็ดเอ้ยย"
"ขอบคุณครับ/ค่ะ" เรอัลกับลูมิขอบคุณคุณตาใจดี ที่ให้ที่พักกับพวกมัน
"เดี๋ยวรอดูพรุ่งนี้เช้า ตามีอะไรจะทำให้พวกเจ้าประหลาดใจ" ชายชราใจดีทิ้งท้าย และก็เข้าบ้านไป
***
"คืนนี้เราดูดาวอะไรกันดี เรอัล" ลูมิถาม
"อืม ... ง่วง" เรอัลตอบ
"อารายยยย ... ปกติชั้นง่วงก่อนเธอนะ ... มาดูดาวกันเร็ววว" ลูมิคะยั้นคะยอ
"ไม่เคยเดินทางไกลขนาดนี้นี่ ... โอยยย ง่วง ... หลับ" เรอัลงัวเงีย ... และก็หลับไปหน้าตาเฉย
"หมี! ... หมีนี่ .... เค้างอนตัวเองแล้ว ... ตื่นๆๆๆๆๆ" ลูมิ ที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม้จะเดินทางมากับเรอัลทั้งวัน พยายามปลุกเรอัล
แต่ก็คงจะไม่ได้ผลซะแล้ว ... เพราะเวลาหมีหลับ ... หมีหลับลึก (5555)
***
เช้าวันใหม่มาถึง ... เรอัลกับลูมิสะลึมสะลือตื่นมาพร้อมๆ กัน
และก็เห็นอะไรแปลกๆ ที่ชีวิตนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนตรงหน้าทั้งคู่
"เหอ! ... อะไรเนี่ย" เรอัลงุนงง กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
รูปร่างของมัน มีล้อ 2 สอง ด้านหลังมีล้อเล็กๆ อยู่ข้างๆ ล้อใหญ่ข้างละล้อ ทุกอย่างเชื่อมต่อกันจนเป็นชิ้นเดียวกัน
"งงใช่ไหมล่ะ" ชายชราใจดีถามเรอัลกับลูมิ
"คุณตาค่ะ ... ประหลาดจริงๆ ค่ะ แบบที่คุณตาสัญญาว่าไว้เมื่อคืนเลย" ลูมิตอบ
"เขาเรียกว่า จักรยาน" ชายชราเฉลยให้ฟัง
"จักรยาน!" เรอัลกับลูมิ พูดเป็นเสียงเดียวกัน ด้วยความงุนงงมากขึ้น
"อธิบายมาก ... พวกเจ้าก็งงเปล่าๆ มา ... ตาจะสอนพวกเจ้าให้ใช้ไอ้สิ่งนี้ ให้เป็นประโยชน์ก็แล้วกัน"
และแล้ว เราก็ได้เห็นว่า โคอาล่าตัวหนึ่ง หัดขี่จักรยาน ที่ออกแบบมาพิเศษพอดีๆ กับรูปร่างของโคอาล่าอย่างเรอัล โดยมีลูมิ ซ้อนท้ายอย่างปลอดภัย ในตะกร้าที่ติดด้านหลัง ซึ่งทำไว้เป็นพิเศษ
"คุณตาคิดและทำมันได้ยังไงครับ มันช่วยพวกเรามากเลยนะครับ สำหรับการเดินทางไกลๆ" เรอัลออกอาการดีใจ เมื่อเริ่มหัดขี่จักรยานจนคล่องตัว
"ไม่ได้คิดอะไรใหม่เลย ... ของๆ มนุษย์เขาใช้กัน ตาก็แค่เห็นว่าทางมันไกล เดินกันอย่างเดียวอาจจะเหนื่อย ไปไม่ถึงภูเขา"
"เอาล่ะ ... ตาทำมันมาเพื่อพวกเจ้า ... ไปให้ถึงภูเขาให้ได้นะ" ชายชรายิ้ม และเอ่ยคำอำลาเรอัลกับลูมิ
"ขอบคุณคุณตามากครับ/ค่ะ เราสัญญาว่า เมื่อเราทำสำเร็จ เราจะมาหาคุณตา เป็นคนแรกเลยครับ/ค่ะ" เรอัลกับลูมิ ให้คำสัญญากับชายชราใจดี
และการเดินทาง ก็ได้เริ่มต้นอีกครั้ง สำหรับเรอัล ลูมิ ... และจักรยาน ... ของคุณตาใจดี
ติดตามตอนต่อไปคร้าบบบบ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น