กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กชายที่ใฝ่ฝันว่า อยากเห็นเมืองที่ตนเองอยู่มีความสุข
ชื่อของเขาคือ "เอลพิส"
เมืองที่เขาอยู่มีความทุกข์มากมายอยู่รอบตัวของเขา
คนยากจนก็มากมาย
คนไม่มีจะกินก็เยอะแยะ
คนเป็นหนี้ก็เต็มไปหมด
และที่สำคัญ คนรวยก็รวยล้นฟ้า แต่คนจนก็จนต่อไป
แม้เอลพิสจะเป็นลูกของคนที่มีฐานะอยู่บ้าง
แต่เมื่อเขาเองได้เห็นความทุกข์อย่างที่ว่ามา
เขาก็เกิดความรู้สึกว่า เขาน่าจะมีส่วนช่วยทำให้เมืองนี้มีความสุขได้
วันหนึ่ง เอลพิสได้ไปร่ำเรียนวิชาที่ต่างบ้านต่างเมือง ซึ่งเจริญกว่าเมืองที่เขาอยู่
แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักในตอนแรก แต่เพราะเห็นแก่พ่อและแม่ เขาจึงยอมเดินทางไปแต่โดยดี
***
เมืองที่เอลพิสไปร่ำเรียนก็เจริญกว่าที่เขาอยู่จริงๆ นั่นแหละ
อยู่ไปเรื่อยๆ เขาก็ชักชอบ จนบางทีก็อยากจะอยู่ไปตลอดเลย
แต่เมื่อนึกถึงความฝันที่อยากทำให้เมืองของตัวเองมีความสุขขึ้นมา
นึกถึงคนจนที่มีมากมาย
นึกถึงคนเป็นหนี้ที่มีเต็มไปหมด
เขาก็ตอบตัวเองว่า "ไม่ได้ ... เราต้องกลับไปช่วยพัฒนาเมืองของเรา"
วันหนึ่ง ในขณะที่เดินเล่นอยู่ เอลพิสได้ยินเสียงแตรมาจากที่ไกล
เป็นเสียงแตรที่ไพเราะมาก ... มากจนดึงดูดให้เขาค้นหาว่าต้นเสียงนั้นอยู่ที่ไหน
เขาเสาะหาไปทั่ว ด้วยความกระหายอยากรู้
จนมาถึงที่บ้านหลังหนึ่ง กลางป่าใหญ่
เขาพบชายคนหนึ่ง ผู้เป็นเจ้าของเสียงแตรอันไพเราะนั้น
เอลพิส ไม่รีรอที่จะเข้าไปหาชายผู้นั้น
"ท่านคือผู้เป่าแตรนี้หรือ เหตุใดท่านเป่าแตรได้ไพเราะขนาดนี้"
ชายผู้นั้น หันกลับมาตอบเอลพิสด้วยความอ่อนโยนว่า
"เพราะเราเป่า อย่างที่เราเป็น"
เอลพิสงุนงงเล็กน้อยกับคำตอบ แต่ก็ยังถามต่อไป
"เสียงแตรของท่าน ทำให้ข้ามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน"
ชายผู้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เดินเข้ามาใกล้เอลพิสและบอกว่า
"ความสุขที่ท่านได้จากเรา ไม่เหมือนที่โลกนี้ให้"
"และเสียงที่ได้ยิน คือเสียงแห่งชีวิต"
"บัดนี้ท่านได้เชื่อในเสียงแห่งชีวิต ท่านจึงมีชีวิตด้วยเสียงที่ได้ยิน"
เอลพิสรู้สึกแปลบปลาบใจ กับความสุขที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต
"ข้าเชื่อ ... เสียงแตรของท่าน ทำให้ข้ามีความสุข"
และชายผู้อ่อนโยนนั้นก็ได้นำแตรอีกคันมา มอบให้เอลพิส
"จงเป็นผู้เป่าแตรแห่งความสุขนี้ ให้แก่เมืองของท่านเถิด"
เอลพิสตกใจ "ท่าน ..... รู้ด้วยหรือว่าข้ามีความฝันอะไรในใจ"
"เรารู้" ชายผู้อ่อนโยนตอบเอลพิส
"และเราก็เรียกท่านให้ทำสิ่งนี้ แม้ท่านอาจจะสงสัยว่ามันจะได้ผลหรือไม่"
"เพราะความสุขที่แท้ เริ่มต้นจากภายใน"
"และท่านจะเป็นตัวแทนของเรา ในการบรรเลงเสียงแห่งความสุขนี้ แก่เมืองของท่าน"
"แล้วข้าจะเป่าอย่างไร ข้าเป่าไม่เป็น" เอลพิสแย้ง
"เราคืออาจารย์ของท่าน" ชายผู้อ่อนโยนตอบเอลพิส
"ท่านชื่อว่าอะไร" เอลพิสถาม
"เรียกเราว่า เจย์" ชายผู้อ่อนโยนเผยชื่อให้เอลพิสฟังเป็นครั้งแรก
"ท่านอาจารย์เจย์ ข้าขอคาราวะท่าน โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วย" เอลพิสคุกเข่าลง
"ลุกขึ้น และตามเรามาเถิด"
***
การฝึกฝนของเอลพิสก้าวหน้าไปเรื่อยๆ จนมาถึงวันแห่งการฝึกขั้นสุดท้าย
"บอกข้ามาเถิดท่านอาจารย์ บทเพลงไหนคือบทเพลงสุดท้ายที่จะทำให้ข้าสำเร็จวิชาจากท่านได้"
"แม้ยากแค่ไหน ข้าจะทำให้สำเร็จ"
อาจารย์เจย์หันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเอลพิส ผู้ซึ่งเติบโตขึ้นเป็นหนุ่มมากขึ้นทุกวัน
"สิ่งสุดท้ายที่เราอยากได้ยินจากท่าน คือบทเพลงแห่งความสุข ที่ท่านเป็นผู้สร้างสรรค์ขึ้นมาเอง"
อาจารย์เจย์ตอบเอลพิส ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้เอลพิสไม่ใช่น้อย
และนั่นก็เป็นเหตุที่ทำให้เอลพิส ต้องกลับไปคิดบทเพลงของตัวเองออกมา
ซึ่งกว่าจะคิดออกมาได้ ก็ใช้เวลาอีกประมาณครึ่งปี
และกว่าจะเป็นที่พอใจของอาจารย์เจย์ ก็อีกครึ่งปีเช่นกัน
"ข้าเชื่อแล้วล่ะท่านอาจารย์ ว่าบทเพลงสุดท้ายที่ทำให้สำเร็จวิชานี่มันยากจริงๆ" เอลพิสบอกกับอาจารย์เจย์
"สิ่งที่ท่านทำได้ในวันนี้ จะเป็นความสุขแก่ผู้ที่ได้ยิน" อาจารย์เจย์ให้โอวาทแก่เอลพิส
"จงเป่าบทเพลงแห่งความสุขนี้ แก่เมืองของท่าน"
"ถ้าผู้ใดใคร่จะเป็นผู้มอบความสุขเฉกเช่นเดียวกับท่าน จงสั่งสอนเขาเหมือนที่เราสั่งสอนท่าน"
"ถึงกระนั้นก็ตาม ยังมีอีกหนึ่งบทเพลงที่ท่านไม่เคยได้ยิน นั่นคือบทเพลงแห่งพระพร"
เอลพิสสงสัย ... นี่ยังมีบทเพลงที่เขายังไม่ได้ยินอีกหรือ
"เรารู้ว่าท่านจะบอกเราว่า ' สอนข้าด้วยสิ ท่านอาจารย์' "
"แต่เราบอกความจริงกับท่านว่า ท่านจะได้ยินบทเพลงนี้ เมื่อท่านได้ร่วมเป่าแตรกับผู้อื่น"
"บทเพลงแห่งพระพร จะเกิดขึ้นเมื่อร่วมกันบรรเลง อย่างเข้าใจ และยอมรับ ซึ่งกันและกัน"
"เมื่อบทเพลงแห่งพระพรเกิดขึ้น ดูเถิดจะมีหมายสำคัญเกิดขึ้น"
"ท้องฟ้าจะเปิดออก และฝนแห่งสวรรค์จะตกลงมา"
"ไปเถิด กลับไปที่เมืองของท่านได้แล้ว" อาจารย์เจย์สั่งลาเอลพิส
"คาราวะท่านอาจารย์ พระคุณของท่านมากมายต่อชีวิตข้าเหลือเกิน"
"ข้าสัญญาว่า จะให้ความสุขกับเมืองของข้า ด้วยเสียงแตรแห่งความสุขนี้ ไปตลอดชีวิตของข้า"
"จะใช้ชีวิตนี้ให้สมกับที่ท่านอาจารย์เจย์สั่งสอนข้ามา"
"ข้าขอลา" เอลพิสร่ำลาอาจารย์ของเขา และกลับไปยังเมืองของตนเอง
***
ติดตามตอนต่อไป
ขอซื้อตั๋วชมแบบแพ็คเกจครับ ^^
ตอบลบช่วยเขียนๆ ให้มันจบในตอนเดียวไม่ได้เหรอคะ
ตอบลบใจร้อน
-_-"
เอาเถอะ
พระเจ้าก็มีเวลาที่ดีที่สุดของพระองค์นะ
เชื่อและรอคอย