อาจารย์เจย์และเอลพิส ได้เดินทางมาถึงเมืองแห่งหนึ่ง
เมืองแห่งนี้ แค่ได้พบเห็นวินาทีแรก ก็รู้สึกได้ถึงความสุข
และเมื่อได้เห็นใบหน้าผู้คนในเมือง ก็รู้สึกได้ถึงความสุขของพวกเขา
ที่เกินกว่าคำบรรยาย
***
เอลพิส และอาจารย์เจย์ ได้มาถึงลานกว้างแห่งหนึ่ง ใจกลางเมือง
ทันใดนั้น ก็มีคนเป็นอันมาก ต่างถือแตรของตนเอง
เดินมารวมตัวกันที่ลานแห่งนั้น
ใบหน้าทุกคนมีความสุข
ใบหน้าทุกคนมีความหวัง
และที่น่าทึ่ง คือพวกเขาทุกคนต่างมีมิตรภาพให้แก่กันอย่างโอบอ้อมอารี
ผู้อาวุโสคนหนึ่ง ยืนขึ้นบนเวทีเล็กๆ ใจกลางลานนั้น กล่าวว่า
"ขอบคุณพี่น้องทุกท่าน ที่มารวมตัวกันในวันนี้"
"เป็นเวลาดีจริงๆ ที่เราทุกคนในวันนี้ จะร่วมกันบรรเลงบทเพลงแห่งพระพร"
เอลพิสทั้งตื่นเต้นและประหลาดใจ
นี่พวกเขาจะบรรเลงบทเพลงแห่งพระพรจริงหรือ
"และเราจะได้เห็นฝนแห่งสวรรค์พร้อมกัน ในวันนี้"
"ฝนแห่งสวรรค์เหรอ?" เอลพิสคิดในใจ
"ข้าเฝ้ารอจะเห็นสิ่งนี้มานาน ก็ยังไม่เคยพบเห็น
แต่คนพวกนี้มั่นใจมากขนาดนี้เลยหรือว่าจะได้เห็นฝนแห่งสวรรค์"
และแล้วทุกคน ก็ได้บรรเลงบทเพลงจากแตรของพวกเขาพร้อมกัน
***
"ช่างไพเราะอะไรเช่นนั้น"
"ไพเราะเสียยิ่งกว่าบทเพลงแห่งเอลพิสเสียอีก"
ตื่นตะลึง และก็ตื่นตะลึง
เอลพิสได้แต่ยืนฟังคนเหล่านั้นบรรเลงบทเพลงที่ไพเราะสุดจะหาคำบรรยาย
และก็หันไปดูที่ท้องฟ้า
เมฆก็เริ่มแหวกออก และแสงสว่างจากฟ้าก็สาดส่องลงมายังคนกลุ่มนี้ที่กำลังเป่าแตร
ทันใดนั้น ฝนก็โปรยออกมาจากแสงสว่างนั้นอย่างน่าอัศจรรย์
ทุกคนที่อยู่ในลานเมือง ต่างโห่ร้องดีใจ
ที่ฝนแห่งสวรรค์ปรากฎขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา
ฝนนี้ไม่ทำให้พวกเขาเปียกปอน แต่ทำให้เกิดความชุ่มชื่น
และที่สำคัญ เมื่อฝนแห่งสวรรค์ตกลงมาสู่คนเหล่านี้
พวกเขาก็มีแสงจับทั่วร่างกายของเขาทันที
แสงจากคนเหล่านั้นสว่างมาก สว่างเสียจนเอลพิสทานทนกับแสงนั้นไม่ไหว
ต้องหลบซ่อนตัวในพุ่มไม้แถวนั้นทันที
***
แต่แสงที่สว่างนั้นก็ยังตามมาถึงพุ่มไม้ จนเอลพิสทนไม่ได้
ร้องขอความช่วยเหลือ
"หยุดส่องแสงเถิด ตาของข้าจะบอดอยู่แล้ว"
"นี่เราเอง"
เอลพิสหันไปมองข้างหลัง อาจารย์เจย์อยู่ที่นั่น
"ท่านอาจารย์!"
"ท่านก็อยู่ท่ามกลางฝนแห่งสวรรค์นั่นด้วยหรือ"
"แสงของท่านสว่างมาก ... ข้า ... ข้า ... ทนไม่ได้"
"ปิดตาของท่านเสียก่อนในเวลานี้ และฟังคำของเราให้ดี"
เอลพิสหลับตาลง และตั้งใจฟังอาจารย์เจย์
"เรารู้ถึงความตั้งใจที่ดีของท่าน"
"เรารู้ถึงการกระทำของท่านที่ผ่านมา"
"ท่านอยากให้เมืองของท่านมีความสุข"
"และท่านก็ได้ให้ความสุขแก่เมืองของท่านมานาน
ด้วยบทเพลงแห่งเอลพิสของท่าน"
"แต่เรามีข้อตำหนิท่าน"
"ท่านมิได้ดำเนินตามสิ่งที่เราเคยสั่งสอนท่านอย่างแท้จริง"
"ท่านอาจารย์ ข้าทำอะไรผิดหรือ?" เอลพิสถาม
"ท่านไม่ได้ให้ศิษย์ของท่าน คิดค้นบทเพลงของตนเอง"
เอลพิสรู้สึกจุกขึ้นมาในใจ มันเป็นเรื่องจริง
"ท่านรู้ ... ได้อย่างไร?"
"เออ ... คือข้า ...."
"เหตุผลของท่าน คือต้องการรีบใช้คนเหล่านั้น
ทำตามสิ่งที่ท่านมีเป้าหมายในใจไม่ใช่หรือ"
อาจารย์เจย์กล่าว
"จริงครับ ท่านอาจารย์ แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรือ
ที่ทุกคนจะได้ทำสิ่งที่เหมือนกัน" เอลพิสพยายามพูดแก้ตัว
"ท่านเข้าใจผิดแล้ว" อาจารย์เจย์กล่าว
"ท่านคิดว่าบทเพลงแห่งพระพรจะเกิดขึ้น
เมื่อทุกๆ คนทำสิ่งที่เหมือนกันหรือ"
"เปิดตาของท่านออก จงดูให้เห็นเต็มตาอีกครั้ง"
เอลพิสเปิดตาออก เขาพบว่าตัวเองกลับมายืนอยู่ที่กลางลาน
พร้อมกับนักเป่าแตรจำนวนมากที่กำลังเป่าแตรอยู่
สิ่งที่เอลพิสได้ยิน เอลพิสแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
นี่พวกเขากำลังเล่นเพลงคนละเพลงอยู่นี่
แต่ทำไม มันช่างสอดประสานเข้ากันได้ดีเช่นนี้
และแล้ว แสงสว่างจากฟ้า และฝนแห่งสวรรค์
ก็พุ่งตรงลงมาที่กลางลานอีกครั้ง
เอลพิสยืนอยู่ไม่ได้เช่นเคย และต้องหาที่หลบซ่อนตัว
ซึ่งก็เห็นกระท่อมร้างอยู่ใกล้ๆ เขาจึงไปหลบที่นั่น
"ท่านอาจารย์ ... ท่านอาจารย์ ช่วยข้าด้วย
ข้าไม่อาจจะทานทนแสงนี้ได้แล้ว" เอลพิสร้องหาอาจารย์เจย์
"หลับตาของเจ้าเสีย" เสียงที่คุ้นเคยของอาจารย์เจย์ มาอยู่ใกล้เขาอีกครั้ง
"ท่านอาจารย์ ข้าไม่เข้าใจ ทำไมพวกเขาเล่นกันคนละเพลง
แต่กลับสอดประสานกันได้" เอลพิสถามด้วยความสงสัย
"ลืมแล้วหรือ ว่าเราเคยบอกท่านว่าอะไร" อาจารย์เจย์ถามเอลพิส
"บทเพลงแห่งพระพร จะเกิดขึ้น เมื่อทุกคนเล่นพร้อมกัน
ด้วยความเข้าใจ และยอมรับซึ่งกันและกัน"
"แต่เพราะท่านคิดว่า ความแตกต่าง คือความแตกแยก
ท่านจึงไม่ยอมให้เกิดความแตกต่าง"
"แต่ท่านอาจารย์ ถ้ามีความแตกต่าง
มันควบคุมยากนะครับ" เอลพิสแย้ง
"เพราะท่านคิดว่าท่านต้องควบคุม
ท่านจึงพยายามควบคุม" อาจารย์เจย์ตอบ
"และท่านก็เริ่มออกแรงกับการควบคุม จนกลายเป็นการบังคับ"
"และผลปลายทางจากการบังคับ คือความแตกแยก อย่างที่ท่านได้พบเจอ"
เออพิสรู้สึกปวดร้าวในจิตใจ กับคำตอบที่ตรงไปตรงมาของอาจารย์เจย์
"ท่านอาจารย์เจย์ ข้าควรจะทำอย่างไร
กับความแตกแยกที่เกิดขึ้นในหมู่ศิษย์ของข้า"
"ไม่ต้องทำอะไร" เสียงของอาจารย์เจย์ตอบกลับมา
เต็มเปี่ยมด้วยสิทธิอำนาจ
"เพราะหมดเวลาแล้วที่ท่านจะทำ"
เอลพิสรู้สึกผิด เสียใจกับสิ่งที่ทำไป
"ท่านอาจารย์ ข้าขอโทษ เป็นความโง่เขลาของข้า
ที่ไม่ได้สอนศิษย์ของข้า เหมือนที่อย่างที่ท่านเคยสอนข้ามาก่อน"
"ข้าควรจะบอกให้พวกเขา คิดค้นบทเพลงของตนเอง"
"ข้ารู้แล้วว่าเมื่อพวกเขามีความสุขกับสิ่งที่เค้าทำ
เค้าจะร่วมมือกันทำอย่างมีความสุข"
"บทเพลงอันแตกต่างของพวกเขา แต่เมื่อเล่นพร้อมกัน
จะสอดประสานกันได้เป็นอย่างดี อย่างข้าได้เห็น เมื่อสักครู่"
"ข้าขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม ที่จะได้แก้ไขในความผิดพลาดนี้"
เอลพิสวิงวอนอาจารย์
"เปิดตาของเจ้าออกเถิด" อาจารย์เจย์กล่าวแก่เอลพิส
เอลพิสลืมตา เขาพบว่าตัวเองอยู่ที่กระท่อมกลางป่า ที่ๆ เค้าคุ้นเคย
และอาจารย์เจย์ ก็อยู่ตรงหน้าของเขา
"ท่านอาจารย์ ... ท่านอาจารย์" เอลพิสร้องหา
พร้อมกับทรุดตัวลงตรงหน้าท่านอาจารย์ที่เขารัก
"ลุกขึ้นเถิด เอลพิส" อาจารย์เจย์กล่าวกับเอลพิส
"ขอให้ข้าได้แก้ไขความผิดพลาดได้ไหมครับ ท่านอาจารย์"
เอลพิสถาม
"ไม่ใช่เรื่องของเจ้าแล้ว" อาจารย์เจย์กล่าว
"แต่เป็นเรื่องของทุกคน"
เอลพิสสงสัยกับคำตอบนี้ แล้วถามต่อว่า "ยังไงหรือครับ ท่านอาจารย์"
"ใกล้เวลาแล้ว ที่สัจจะชน ผู้รู้ถึงความจริง
จะเปิดเผยความจริงให้ทุกคนได้รู้"
"ผู้ใดที่รู้ถึงสัจจะ สัจจะก็จะทำให้เขาเป็นไท"
"และการเปลี่ยนแปลง จะเกิดขึ้น เพราะสัจจะ"
"สำหรับท่าน เอลพิส ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาของท่าน
ท่านก็ได้ทำสิ่งที่ดีมามากมาย"
"และท่านจะขาดบำเหน็จ ก็หามิได้"
"เพียงแต่วันนี้ ความผิดพลาดที่ท่านทำขึ้น ไม่ใช่ท่าน ที่จะแก้ไข"
"และไม่ใช่เรื่อง ที่ท่านจะกระวนกระวาย"
"จงอยู่อย่างสงบ ที่นี่เถิด"
เอลพิสสงบใจลงได้
"ข้ายอมแล้วครับ ท่านอาจารย์"
"ขอบคุณสำหรับโอกาส ที่ผ่านมา"
"แม้จะผิดพลาด แต่เมื่อได้พบกับท่านอีกครั้ง
ข้าก็รู้สึกได้เหมือนวันแรกที่พบกันจริงๆ"
"ข้ามีความสุข เพราะเสียงเพลงของท่าน อย่างแท้จริง"
"และบทเพลงแห่งพระพร จะเกิดขึ้นในเมืองของข้าอย่างแน่นอน"
"ในไม่ช้านี้ อย่างแน่นอน"
***
จบบริบูรณ์
ตะลึ่งตึงตึ้งงงงง.... เอเมน เอเมน
ตอบลบเอเมน
ตอบลบขอให้เป็นไปตามนั้น
^^
กวีจริงๆ เลยพี่
นี่เป็นคำพยากรณ์ด้วยใช่ไหม
หุหุ