ศิษย์วงในของเอลพิส ผู้ซึ่งอยู่ในตำแหน่งประธานสำนัก
ได้ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด
เขาได้ส่งจดหมายถึงศิษย์ทุกคน มีใจความว่า
"ทุกๆ ท่านคงทราบดี ถึงความเปลี่ยนแปลงที่แย่ลงของสำนักของเรา"
"ความสุขที่หายไปจากสำนักของเรา"
"เราต้องนำความสุขนั้นกลับมา"
"เราต้องตั้งคำถามกับจิตใจของเราจริงๆ จังๆ
เสียทีว่า เหตุใดเราถึงไม่มีความสุข"
"เป็นบทเพลงแห่งอนาคตใช่หรือไม่ ที่ทำให้เราไม่มีความสุข"
"เราต้องเรียกร้องให้ท่านอาจารย์เอลพิส ทบทวนตัวเองถึงสิ่งที่ท่านทำลงไป"
"เพราะเราไม่อาจจะใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้ต่อไปได้ โดยปราศจากซึ่งความสุข"
จดหมายนี้สร้างความโกลาหลให้กับสำนักของเอลพิสอย่างใหญ่หลวง
ไม่ใช่แค่สำนักในเมืองของเอลพิส แต่รวมถึงเมืองอื่นๆ ด้วย
คนที่เคยเงียบ ก็ลุกขึ้นมาพูดอย่างจริงจัง ถึงปัญหาที่เกิดขึ้น
คนที่จงรักภักดีกับเอลพิส
ก็ต่อว่าผู้ที่พูดพาดพิงถึงเอลพิสอย่างไม่ไว้เยื่อใย
คนที่ไม่เห็นด้วยกับวิธีการของประธานสำนัก
แต่ก็เหนื่อยที่จะอยู่กับเอลพิส ก็ขอถอนตัวออกไป
เมื่อเจรจากันไม่ได้ สำนักของเอลพิส แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
มีกลุ่มที่อยู่กับประธานสำนัก
ซึ่งต้องการให้เกิดความสุขขึ้นอย่างแท้จริงในการบรรเลงบทเพลง
มีกลุ่มที่ยังภักดีกับเอลพิส ซึ่งก็แยกออกมา
และบรรเลงบทเพลงแห่งเอลพิส รวมทั้งบทเพลงแห่งอนาคตต่อไป
มีกลุ่มที่รับไม่ได้กับทั้งสองฝ่าย
แต่ก็ยังรู้สึกว่าบทเพลงแห่งเอลพิสเป็นสิ่งที่ดีที่ควรเก็บไว้
ก็แยกตัวออกมา
***
ว่ากันที่กลุ่มประธานสำนัก หลังจากก้าวออกมาจากเงาของเอลพิสแล้ว
เขาก็กล่าวกับศิษย์ที่เหลือว่า
"ความผิดพลาดที่ผ่านมา สอนเราให้รู้ว่า แท้ที่จริง
ต้นเหตุแห่งบทเพลงที่ทำให้มีความสุข
ก็คือความสุขของผู้บรรเลง ไม่ใช่ที่ตัวบทเพลง"
"ดังนั้น ข้าจึงอยากให้พวกท่าน มีอิสรภาพในวันนี้
ที่จะเป่าบทเพลงของท่าน เพื่อให้ความสุข แก่ตัวท่าน และชาวเมืองนี้"
ศิษย์ที่ได้ยินนั้นยิ้มแย้มแจ่มใส และทำตามที่ประธานสำนักเปิดโอกาสให้อย่างไม่รีรอ
ส่วนกลุ่มที่รับไม่ได้กับทั้งสองฝ่าย ผู้ที่เป็นประธานกล่าวว่า
"ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น สอนให้เรารู้ว่าต้องแก้ปัญหาให้ถูกต้อง"
"จงจำไว้ว่าเราไม่เคยเปลี่ยนไป แต่ท่านเหล่านั้นต่างห่างที่เปลี่ยนไป"
"เหตุฉะนั้น เราก็จะยังทำสิ่งดีที่เคยเป็นมา
และพัฒนาสิ่งอื่นๆ ให้ดียิ่งขึ้นด้วย เช่นกัน"
ศิษย์ที่มาด้วยก็ยิ้มแย้ม แต่บางคนก็เศร้าใจอยู่บ้าง
ที่ความภูมิใจในอดีตสูญสลายไปในวันนี้
และว่าที่กลุ่มของเอลพิส
เอลพิสไม่รอร้าที่จะจัดการประชุม กับผู้ที่ภักดี
"ความภูมิใจของเรา ถูกพังทลายด้วยคนที่ทรยศพวกเรา"
"แต่วันนี้ เราจะเสียใจต่อไปไม่ได้"
"เราต้องเข้มแข็ง ยืนหยัดต่อไป"
"ความเชื่อที่ว่า บทเพลงแห่งเอลพิสเป็นเพลงที่ให้ความสุขอย่างแท้จริง
ยังเข้มข้นอยู่ในใจของเรา"
"และบทเพลงแห่งอนาคต จะขับเคลื่อนเราทุกคนไปสู่อนาคตที่รุ่งโรจน์ได้"
ศิษย์ที่ภักดี ต่างตะโกนโห่ร้องด้วยความศรัทธาที่เปี่ยมล้นในตัวอาจารย์ของเขา
***
เมืองที่เคยมีความสุข ก็โกลาหลไม่ต่างกัน
ไม่ได้โกลาหลเพราะแค่ต่างคนต่างความเห็น
แต่โกลาหล เพราะต่างคนต่างก็เป่าแตร
จนน่ารำคาญ
ศิษย์ประธานสำนักเป่าอยู่ จู่ๆ ศิษย์ของเอลพิสก็มาแย่งที่
ทั้งที่เป่าเพลงเดียวกันแท้ๆ แต่แย่งกันเป่าจนฟังแล้วน่ารำคาญ
ชาวเมืองหลายคนเริ่มเอือมระอากับกับเสียงแตรของทั้งศิษย์ประธานสำนัก
และศิษย์เอลพิสในปัจจุบันกันมากขึ้น
ศิษย์ประธานสำนักบางคน ก็เลือกที่จะไม่เป่าเพลงแห่งเอลพิส
แต่นำเสนอเพลงของตัวเอง
ซึ่งชาวเมืองหลายๆ คน ก็ชอบ
ซึ่งชาวเมืองหลายๆ คน ก็ชอบ
แต่ศิษย์ของเอลพิส ก็ยังยึดมั่นในบทเพลงเดิม รวมถึงบทเพลงแห่งอนาคต
ที่ฟังมากเข้าเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่ไพเราะ
สำหรับศิษย์ที่แยกตัว ก็ยังชอบเป่าบทเพลงแห่งเอลพิสอยู่
แต่เป่าผิดๆ ถูกๆ จนกลายเป็นเพลงที่ดูไม่เป็นโล้เป็นพายเสียเท่าไหร่
***
ทุกอย่างวุ่นวายมากเข้า จนเอลพิสเครียดจัด
และในที่สุด เอลพิสก็หลับไป เพราะความเครียดนั้น
เขาตื่นขึ้นมาอีกที พบว่าตัวเองอยู่ในกระท่อมกลางป่าที่คุ้นเคย
และชาย คนที่เขาคุ้นเคยเช่นกัน
"ท่านคือใครหรือ" เอลพิสถาม
"ไม่ได้เจอกันนานนะ" ชายผู้นั้นหันกลับมา
เอลพิสตกใจ
"อาจารย์เจย์"
"มาเถิด เราจะให้ท่านดูอะไร"
***
ติดตามตอนต่อไป
อ้าาาาาาา.....
ตอบลบสรุปคือ ... หยุดพูดแล้วหัดฟังบ้างซะ
ตอบลบ